Derde update! Third update

Het wordt inmiddels wat rustiger voor ons, we hebben steeds minder probleempjes, we raken op elkaar afgestemd. Nu worden de gevechtjes soms ook onderling uitgevochten. Sayon kan wel eens erg de baby zijn en Jefrey wordt dat wel eens een beetje zat. Dan gaat hij weer op zijn beurt Sayon lopen bang maken en Sayon wordt dan boos en dan gaan ze elkaar slaan, waardoor Sayon op zijn beurt weer hard begint te huilen en Jefrey door ons weer op zijn kop krijgt. De hevigheid van onze relletjes wordt steeds minder. Het Schema gaat er steeds beter in.

Ondertussen zijn we naar een zwembad hier geweest. Eigenlijk is het een soort club waar je lid van moet zijn en waar je aanbevolen moet worden door een lid om je lidmaatschap te krijgen maar voor 50 dollar per maand konden wij wel een tijdelijk abonement van ze krijgen. Je hebt daar diverse sport velden zoals twee tennisbanen, een basketbal veld, een voetbal veld, een kinderspeeltuintje met schommels en glijbanen en een groot zwembad. Casa Espaňa heet het en het is een soort Spaans Nicaraguaans achtige club. De eerste keer dat we er waren waren er een hele berg mensen van de adventisten kerk en werd er een soort feestje gehouden ter ere van alle adventisten pastoren. Er werden een aantal preken gehouden met veel gezang en gedoe, er kwam een lunch en ze gingen met twee piňatas aan de gang. Wij hadden de hele ochtend het zwembad voor ons alleen. De lunch viel ons daar enorm tegen omdat de bediening het zo druk had met de gebeurtenis, dat we een beetje vergeten waren met het gevolg dat Sayon inmiddels in slaap was gevallen en ons eten vrij smakeloos en een beetje taai was. Vergeleken met de keer dat we naar de dokter waren geweest en een lunch bij een lokaal tentje hadden genoten, viel ons dit enorm tegen. Het was 3 x zo duur en zo slecht. Rut werd er erg mopperig van. Maar je gaat ook niet even in je badpakje de tuk-tuk regelen om ergens anders te lunchen. In de middag waren al die evangelisten uit geevangeleerd en kwamen er wedstrijdjes in het zwembad. Van die grote dikke buiken die dus met de borstcrawl elkaar probeerden af te toeven. Sayon en Jefrey probeerden met de mensen daar te communiceren, dat deden ze ook wel goed maar het is vaak moeilijk als er een gemeenschap van mensen is waar je niet helemaal bij hoort om daar tussen te komen. Hoe sociaal je ook bent, mensen houden van het bekende en houden zich vaak daarin. Er zijn niet veel mensen die open staan om nieuwe relaties aan te gaan knopen. Zij zijn niet op vakantie. Voor kinderen is dat soms een beetje moeilijk te begrijpen en zeker voor hun is het lastig om te zien dat het niet hun schuld is maar dat het nu eenmaal zo is. Jefrey krijgt daar soms een beetje een stilte momentje van en gaat dan vaak even zelf spelen. Maar je ziet dat hij graag contact wil maken.

Dat lukte gelukkig wel de tweede keer dat hij er was, toen had hij een voetbal meegenomen en gingen Papa met twee andere jongetjes op de basketbalveld spelen terwijl er ook een volwassen voetbal op de voetbalveld bezig was. Met veel plezier en enthousiasme werd er een potje voetbal gespeelt tot Rut in zijn sandaal slipte en door zijn enkel ging. Toen zat ik met twee kinderen die allebei iets anders van plan waren en een man die in het spaans niet helemaal uit kon leggen dat hij een bak ijs wilde om zijn enkel in te koelen. Eerst dan man, dan kind 1 vragen om te helpen kind 2 te zoeken en dan alles in pakken, de mannetjes overtuigen dat we misschien wel naar het ziekenhuis moesten met die enkel waardoor we snel moesten aankleden. Gelukkig werkten ze heel erg mee, vooral Jefrey was erg bezorgd om papa. Binnen een kwartier had ik toch de boel bij elkaar en hadden we Jestin te pakken om ons met de tuk-tuk op te halen. Onderweg maar aan Jestin gevraagd om ons naar de beste nacatamales shop te brengen die hij kende.

Nacatamales zijn een soort pakketjes van bananenblad gevuld met een soort maisdeeg, rijst, aardappel en gekruide kip of varken gekookt in een boulion op een houtvuurtje. Je kan het bij een lokaal boertje afhalen die soms ook ander afhaal eten verzorgd. Het kan gewoon een hutje op de weg zijn. Dus mijn woord ‘shop’ is eigenlijk een overstatement. Het is een huis van steen waar een familie woont en die dus elke dag bezig is met het voorbereiden van eten in de buitenlucht op een houtvuurtje en dat aan de mensen op straat verkoopt. Die avond dus Nacatamales gegeten.

Rut had veel pijn en zijn enkel was erg gezwollen dus hebben we een onrustige nacht gehad. Ik had gelukkig ibobrufen bij me. De zelfde avond hebben we aan Martha gevraagd wat we ermee konden doen, haar vader begon al aan lokale middelen te denken. Zowel hij als de mannen aan de deur hadden het over een soort rek/trek methode zodat de zwelling de zenuw niet zou blokkeren maar Rut wilde niet denken aan dat iemand aan zijn enkel kwam. De volgende ochtend toch maar gekeken of hij naar een ziekenhuis moest om in ieder geval een rontgen foto te maken om te kijken of er geen breuk was. Het was natuurlijk zondag en Martha raadde ons aan om tot maandag te wachten omdat je op zondag niet de juiste personeel had. Ze raadde ons ook af om de enkel in het gips te laten zetten. Denkende aan onze ervaring met onze kinderdokter (Geen kwaad woord overigens!), dachten we dat dat misschien geen slechte tip was. Vaak wordt hier toch net iets sneller medicijnen voorgeschreven voor iets wat misschien niet zo dramatisch is. Gelukkig was het maandag wel een stuk beter met Rut zijn enkel dus hebben we besloten om gewoon af te wachten. Wij waren met Jefrey zondag nog naar de lokale apotheek geweest om even een rekverbandje te halen en wat pijnstillende pillen. (Die Rut vervolgens helemaal niet gebruikt heeft.)

Overigens zonder eigen vervoer kom je hier nergens, zeker niet met twee kleine jongetjes en deze hitte. Tot nu toe hebben we erg genoten van de ritjes met de tuk-tuk en Jestin die ons rijdt. Het is soms jammer dat hij niet al onze telefoontjes naar hem goed ontvangt. Dan worden de jongens te ongeduldig om te wachten en dan nemen we hier een van de tuk-tuks die volop voor onze huis rijden. Vandaag zijn we met een van die tuk-tuks naar Casa Espaňa geweest en in plaats van de grote weg heeft die man een omweggetje genomen binnen door. Wij keken onze ogen uit, zelfs Jefrey die soms zoiets had van waar gaat deze man helemaal naartoe? Met grote onzekere ogen, keek hij mij aan . Doen we dit goed, mama? We kregen van die man de uitleg dat als hij op de grote weg werd gesnapt dat hij dan een enorme boete zou krijgen.

Jestin is wat dat betreft een grote durfal, hij rijdt ons zo naar Masaya met zijn tuk-tuk en terug. Eigenlijk mag hij dus helemaal niet buiten zijn district komen. Dit merkten we ook toen we naar Masaya voor Nederlandse les gingen. Juf Marloes heeft onze jongens met veel enthousiasme ontvangen en mij ook tips gegeven om toch eerst een opdracht in het Nederlands te geven en vervolgens in het spaans. Ik vind dit erg moeilijk omdat ze soms heel snel sturing nodig hebben en wij op het punt zitten dat ik uitleg waarom ik iets van hun wil. Maar ik denk dat het snel gaat komen. Jefrey heeft het allemaal goed door, hij wilt wel graag zeker nu dat hij bij Juf Marloes is geweest heeft hij er zin in en probeert mee te doen met de woorden die wij hem laten horen. Sayon heeft daar iets minder notie van, de drie uurtjes dat hij daar is geweest waren eigenlijk een beetje vermoeiend voor hem ook omdat hij zijn middag slaapje had gemist dus na anderhalf uur werd hij kribbig bij Juf Marloes en wou naar huis. De les duurde tot 17.30 uur en daarna gingen wij snel in Masaya iets eten. Dat was gedeeltelijk een succes omdat Sayon erg moe was.

Tijdens het eten merkten we al dat het hard aan het regenen was. Toen wij dus vervoer naar huis wilden regelen was het voor ons even moeilijk om een bus te nemen en niet nat te worden. Met twee van die mannetjes hebben we maar gelijk besloten om met de taxi te gaan. Het was een lokale taxi en het was aan ons om uit te leggen waar we naartoe gingen, dus heb ik maar google maps gebruikt om er te komen. Dit werkte niet helemaal, de internet verbinding brak zo nu en dan af, gelukkig moest hij nog een keer tanken en een keer water bij vullen onderweg waardoor het signaal beter opgepikt werd. Tijdens de tweede stop moest hij ook zijn taxi bord van zijn auto halen omdat hij dus weer buiten zijn district was. Uiteindelijk is alles goed gelukt en zijn we thuis gekomen. Deze dag waren we wel uit ons dagelijks ritme omdat we veel later zijn gaan slapen dan daarvoor. Gelukkig kwamen de mannetjes de volgende dag pas een uur later dan dat we gewend zijn en zijn we met zijn allen goed uitgerust.

Life is getting a bit quieter for us, we have less small problems and are getting more tuned in to each other. Now there are sometimes some little fights between the two of them. Sayon can sometimes be a big baby and Jefrey is getting tired of that. So he starts to scare Sayon who gets angry and they start slapping each other so Sayon starts crying and Jefrey gets told off. The ‘heaviness’ of our little fights is getting less. Our schedule is kicking in.

In the meantime we have discovered a swimming pool. It’s actually a club where you have to be member and you can only be recommended by another member to get membership but for 50 dollar per month we were allowed to become temporary members. There are several sporting fields there like two tennis courts, a basketball field, a football field, a children playground with swings and slides and a big pool. It’s called Casa Espaňa and it’s a kind of Spanish Nicaraguan type of club. The first time we were there, there were a bunch of people from the Adventist church celebrating a party for the Adventist pastor. There were several preaches and a lot of singing and stuff, there was a lunch and they started to hit two piňatas. The swimming pool was for us alone. The lunch there was a disappointment because the people serving us was too busy attending this whole gathering, they kind of forgot us and Sayon fell asleep, the food was pretty tasteless and a bit leadery.
Compared to the time we had been to this childrens doctor and enjoyed a lunch at a local place, this was a real disappointment. It was 3 times as expensive and as bad. Rut was getting grumpy about it but it’s also not possible to get in to this tuk tuk in your swimming suit to get some other type of lunch from elsewhere. In the afternoon the evangelists were finished and swimming pool games started where these big bellies were competing each other with the chest crawl. Sayon and Jefrey were trying to communicate with the people there and they were doing quite well but it’s usually difficult it it is a community of people where you are not belonging to, to get acquainted. Even if you are a social person, people tend to hold on to the things they know and keep to it. There are not much people that are open for new relationships. They were not on a holiday. For kids this is a bit difficult to understand and especially for our two it’s hard to see that it’s not their fault. Jefrey sometimes gets a little sad and goes out to play by himself for a while. But you can see that he wants to connect.

This was better the second time that we were there, he had brought his football and off they went with his daddy to play football with two other boys on the basketball field while there was a grown-up football match ongoing on the football field. With a lot of fun and enthousiasm they were playing until Rut slipped in his sandal and strained his anckle. There I was with two kids who had their own mind set up where they wanted to hang out in the club’s premises and a husband that could not quite explain in Spanish that he needed a bucket of ice to cool his ankle. First attend husband, then ask kid 1 to help me find kid 2 and then packing everything and convincing the boys to hurry up dressing because we might need to go to hospital with that ankle. Luckily everyone was cooperating and I had everything together within 15 minutes and had called Jestin to pick us up with the tuk-tuk. On our way back we asked Jestin to go by a place where we could buy the best Nacatamales.
Nacatamales are a kind of small packs of banana leaf filled with a corn dough with rice, potato and spiced up chicken or pig boiled in a bouillon on a wood fire. You can pick it up at a local little farmer who sometimes also cooks different simple meals for take away. The place can be a simple shed on the street, with some kind of stone house next to it where a family is living. This family is making a living of preparing food all day long in the open air on a wood fire and selling it to the people on the street. That evening we ate Nacatamales. Rut was experiencing a lot of pain and his ankle was very swollen, so we had a rough night, luckily I had Ibuprofen with me. The same night we asked Martha here what we could do and her father was recommending us some pulling techniques on Rut’s leg to prevent the nerve get blocked by the swelling but Rut was in too much pain to have someone pulling at his leg. Next day we checked if we could go to the hospital to make an x-ray but it was Sunday and Martha was not recommending us to go to the hospital on Sunday and wait for Monday because you would not have the correct staff in the hospital on Sunday to attend you. She also warned us not to get a cask around the ankle. Thinking about our experience with our children’s doctor (not a bad word by the way!) we thought her recommendations were solid. Often you get more medicine than you need for something that might not be this dramatic. Lucky for us with the ibuprofen Rut’s ankle was improving a lot on Monday and we decided to just to see how the progress was in the upcoming week. Jefrey and I went to the local pharmacy to get some stretch band and some painkillers. (Actually Rut did not take those pills at all.)

By the way without your own car there is almost nowhere to go, for sure with 2 small boys and this heat. Up until now we have enjoyed the rides with Jestin in the tuk-tuk. Sometimes it’s a pity that he is not receiving our phone calls sometimes. The boys get impatient to wait and we take a tuk tuk near by our place. The interesting part is then how the driver will take us to the destination. Today we went to our pool in Casa Espaňa, instead of taking the high road it went through the inlands (the mud road) we were all interested, even Jefrey thought: Where the hell is this guy taking us. With big insecure eyes he was looking at me and asked: Are we doing this right mama? Then the guy explained that if he would be caught on the big road he would get a tremendous fine.

In our case Jestin is more a daredevil, he will take us to Masaya with his tuk-tuk and back. Actually he is not even allowed to get out of his district. We noticed this when we went to Masaya to the Dutch course. Juf Marloes has received our boys with a lot of enthusiasm and gave me tips how to teach the boys Dutch by telling the boys things in Dutch first and then in Spanish. I find this extremely difficult because sometimes they need so much guidance and we are at this point that I explain to them why I need something from them. But I think it will come soon enough. Jefrey is already understanding and willing and after being with Juf Marloes he is motivated and tries hard to understand the words we are letting him hear. Sayon is too young to understand and the three hours he spend there were a little bit tiresome for him also because he missed his siesta so he started to get a bit cranky and wanted to go home. The class was till 17.30 and afterwards we went to Masaya to get something to eat. This was partially a success because Sayon was very tired. During the dinner we already noticed that it was raining very hard. When we started to arrange the trip home by bus, we were not able to keep dry. With our two little boys we decided that we should take a taxi back. It was a local taxi and we had to explain where we were going so I had to use google maps to try and get there. This was not quite working because of the bad internet connection that you normally get in Nicaragua, we were lucky that the taxi driver had to stop for gas and to put some water in his tank so I could get the signal back. During the second stop the taxi driver also had to pull of his taxi sign because he was out of his district. In the end all went well and we got home. This day we were totally out of our daily rithm because we went to sleep later than before. Lucky for us the boys were up an hour later than we were used to and we were all fully rested.