Eindelijk de 5e update! Finaly the 5th update!

Net toen de routine saai begon te worden, kwamen de oma’s! Groot feest natuurlijk! Wel werden alle koffers en laden direct doorzocht naar cadeautjes. Gelukkig hadden we daar al rekening mee gehouden dus zijn de cadeautjes verstopt en met mate uitgedeeld. Heel belangrijk omdat ze op die manier de spullen een beetje leren waarderen anders is het binnen een dag stuk. Wat dat betreft is Lego echt goed want daar kunnen ze uren zoet mee zijn. Jammer alleen dat de kleine onderdelen zo snel zoek zijn. Het autootje dat wij hier voor ze gekocht hadden is al niet meer in elkaar te zetten omdat er veel onderdelen missen. Met de oma’s was er direct goed contact. Helaas voor de moeder van Rut was nog veel in het Spaans maar doordat ze er was is Jefrey zich echt gaan beseffen dat Nederlands belangrijk is en is het met grote stappen vooruit gegaan. In het begin was vooral oma Ruth erg ziek. Ze was al met een flinke verkoudheid aangekomen die een antibiotica kuur nodig had, bovenop kwamen ook nog maag klachten dus de eerste week hebben we niet veel gedaan behalve naar Masaya gaan en nog een bezoekje aan de dokter voor de eerste vaccinaties. De twee mannen zijn wat dat betreft echte bikkels, geen enkele traan.
Na de eerste week dat de oma’s er waren, kregen we goed nieuws, de rechtszitting was voor ons op 9 december geboekt! Maar in de week voor sinterklaas, bijna 3 dagen ervoor kregen we last minute te horen dat het 4 december zou worden. Gelukkig kon ik nog een snelle speech voor de rechter verzinnen. Dus gingen we met de oma’s naar de rechtszaal en zijn de heren nu:
Jeffrey Antonio Besseling-Aquino
En
Sayon Besseling-Aquino

Ze vinden het fantastisch en oefenen elke dag ermee door het hardop uit te spreken. Elke keer komt de vraag, Mama hoe heet ik?
De rechtszitting was een formaliteit van 30 min. Mijn speech heeft de gemoederen geroerd, zowel onze advocate Martha als de directrice van Mi familia hadden een beetje tranen in de ogen. Alles wat ik gezegd heb is dat wij de jongens een goede toekomst willen geven, dat we dankbaar zijn aan Martha en Katia Jaentschke voor de goede zorgen dat ze onze kinderen tot nu toe hebben gegeven, dat we hun en de rechter dankbaar zijn dat zij de kinderen aan ons toevertrouwen en dat we de kinderen zeker twee-talig willen opvoeden en er alles voor zullen doen om hun over hun herkomst te blijven vertellen zodat ze misschien in de toekomst terug naar Nicaragua zouden kunnen indien ze dat zouden willen.
Na de rechtszitting hadden wij een auto geboekt dus zijn Rut en ik naar het vliegveld gegaan met de bus eerst en na de eerste busrit hebben we maar een taxi gepakt. Ik ben blij dat Rut wat dat betreft meer met de auto durft dan ik, hij was heel goed in het drukke verkeer van Managua.
De volgende dag zijn we met de Oma’s naar Granada gereden naar de Sinterklaas viering die de Nederlandse vereniging in Nicaragua jaarlijks organiseert. Het is wel bijzonder om te zien hoeveel Nederlanders hier in Nicaragua wonen en hoe hun kinderen naast het Spaans ook het Nederlands weten te behouden. De meeste mensen waren al langer gesetteld en hadden een Nicaraguaanse partner en kinderen. Je bent helaas zo sterk met je kinderen bezig dat we niet in de gelegenheid zijn geweest om wat met de ouders te praten om te vragen hoe zij hier terecht gekomen waren. Er was wel een nieuw stel gearriveerd die een stuk grond hadden gekocht bij een toeristische baai in het zuiden van Nicaragua aan de kust van de passifische oceaan. Daar wilden ze een b&b opzetten voor toeristen. In die kust kan er namelijk aardig gesurft worden.
De volgende dag zijn we de Masaya vulkaan op geweest. Deze vulkaan is nog actief en er komt rook uit. We zijn helemaal tot aan het topje geklommen met de mannen en ze vonden het geweldig, Papa had uitgelegd dat lava gemaakt was van gesmolten steen. Jeffrey vond het best interessant maar had daarna meer oog voor de rook uit de vulkaan, het pad waar we liepen en vooral stoer vooruit rennen. Sayon zei bij iedere steen die hij tegenkwam lava, lava!
We zijn met de oma’s 4 dagen naar Ometepe geweest. Ometepe zijn twee vulkanen die een eiland vormen op het meer van Nicaragua. Op Ometepe waait een bries die vanuit het water wordt aangevoerd en daardoor blijft de hitte niet hangen wat in de avonden erg fijn is. Omdat Managua in een soort dal ligt tussen de vulkanen, blijft het in Managua langer warm omdat er geen bries is die de omgeving koelt. We zijn op Ometepe naar de Ojo de Agua geweest wat een natuurlijke waterbron met mineraal water is, waar je in kunt zwemmen en we hebben een bootje gehuurd om met zijn allen een boottochtje in het Nicaragua meer te doen. Als we alleen waren geweest (zonder kids) dan hadden we en kayak tocht gemaakt in het riviertje van Ometepe, misschien dan de volgende keer. Het mooiste van de trip vonden de kinderen de bootreis met de auto op de boot. Het was een boot waar je ongeveer 6 personen auto's in kwijt kon maar gingen dus twee flinke vrachtwagens en twee personen auto’s in en dan kon je er als passagier bijna niet meer langs! Het zat echt op 10 cm van elkaar. Jeffrey mocht nog op de boot bij de kapitein in de hut maar in plaats van te kijken wat de kapitein aan het doen was zat hij tv te kijken.
Terug in Managua was het weer veel te warm met de enige verkoeling van ons kikkerbadje hier. Op maandag zijn we de paspoorten gaan laten maken bij de lokale autoriteiten. Tot nu toe was alles wat Martha deed voor ons op de achtergrond gebleven. Maar daar zie je haar echt in actie: Ze wist alle wachtrijen te omzeilen door of onze chauffeur alvast in de rij te zetten of door met bevriende ambtenaren te praten en die lieten haar dan voorgaan. (Zij kent het systeem daar heel goed.) Zij wist precies waar en wanneer in welke rij te staan. Helaas was de laatste ambtenaar (een hele mooie meid, Selena Gomez type) wel erg mooi maar niet erg efficient. Plus dat ze opnieuw alle papieren ging nakijken. (Terwijl dat eigenlijk niet haar taak is!) Vervolgens vroeg ze aan Martha of zij de oma van de kinderen was (terwijl Martha zich van het begin af aan voorgesteld had als onze advocate). Dus bijna 2 uren later hadden we eindelijk alle benodigde foto’s en andere documenten voor beide paspoorten die we de volgende dag mochten ophalen. Rut en ik moesten ook op de foto omdat een van ons twee de paspoorten zou ophalen. Wij moesten ook onze duim afdrukken achterlaten. Rut heeft wel 12 pogingen gedaan om zijn ogen open te houden voor de foto omdat hij de flash zo lastig vond. Meestal is het moeilijk om foto’s van kinderen te maken, dit keer was het Rut! Jeffrey had twee pogingen nodig, Sayon had er maar een. Tijdens het maken van de foto zei ik tegen Sayon dat hij moest glimlachen. Hij was helemaal vergeten hoe dat moest en je zag hem denken: “hoe dan???” Hij kwam uiteindelijk met een serieus gezicht op de foto omdat hij het echt vergeten was. Hier in Nicaragua is het niet erg als je glimlacht in je paspoort, is eigenlijk zelfs aanbevolen. Daarna moesten we in de Galerias nog meer pasfoto’s maken voor de NL visum aanvraag. Gelukkig had het mannetje daar eerder foto’s voor NL se visum aanvragen gedaan door de andere Nederlandse ouders in onze situatie. Maar als je ooit een pasfoto heb laten maken in NL dan is het belangrijk dat je niet lacht, dus geen tanden laat zien, dat je oren zichtbaar zijn en dat het een bepaald formaat heeft en al die onzin. Je mag geen brillen of hoeden ophebben (en zeker geen hoofddoekjes!). En de focus van de camera moet op een bepaalde hoogte van je ogen, neus en lippen staan. Dus wij onze paspoorten laten zien over hoe de foto genomen moet worden. Maar die foto kunstenaar wist er alles al van en kregen we de fotootjes zo voor elkaar. We moesten nu weer tegen Sayon zeggen dat hij ernstig moest kijken. Arm kind eerst moet je glimlachen en als je dan eindelijk weet hoe je dat moet doen moet je weer ernstig kijken.

De volgende dag ben ik alleen de paspoorten wezen halen en toen heb ik veel met onze chauffeur Iwan gesproken. (Russische naam inderdaad, waarschijnlijk toch invloed uit de tijd dat hier de mensen in strijd waren tegen hun regering en het communisme begonnen te ontdekken) Het was een heel goed gesprek. Aan de ene kant vind ik het heel moeilijk dat ik hier als “rijke westerling” (oosterling in dit geval omdat ik uit Europa kom) een paar kinderen kom “weghalen”. Aan de andere kant, er zijn hier weinig middelen om deze kinderen op een goede manier groot te brengen en als je geen opleiding hebt dan ben je gewoon nergens. Dus ik verontschuldigde mij bij wijze van spreken voor het feit dat ik ze mee ga nemen. Zijn antwoord hierop was dat hij er alle vertrouwen in had dat wij geschikte ouders waren voor die jongens en dat die jongens hier alleen maar profijt van zouden hebben. Toen heeft hij ook uitgelegd dat in een land als Nicaragua het eigenlijk heel moeilijk is voor een alleenstaande vrouw om een kind groot te brengen. Zeker in de omgeving waar Jeffrey en Sayon vandaan komen. Dat is zo arm dat als je een baan hebt als vrouw dan is dat vaak bij een gezin die bijvoorbeeld een huishoudster nodig heeft. Deze vrouwen werken vaak een hele dag en zijn bezig met het huishouden van anderen. In Nicaragua wordt je daar ook voor onderbetaald. (Costa Rica heeft een betere vergoeding.) En als ze soms echt bij gezinnen inwonen dan wordt de verzorging van hun eigen kinderen bij de familie neergelegd die zij met hun inkomsten soms ook moeten onderhouden (denkende aan oma’s en opa’s). Soms kan een huishoudster bijvoorbeeld 15 dagen inwonen bij een gezin en 2 dagen (week-end) vrij hebben. De dames die hier op de Rancho hun kost verdienen die hebben een soort van 40 urige werkweek. Die gaan na 5 uur naar huis. Onze schoonmaakster is er ook op Zaterdag ochtend heb ik begrepen. Maar wel fijn dat ze ’s avonds naar huis kan. (Overigens, zij doet maar 2x per week ons huisje en de rest van de tijd is ze met de andere huisjes bezig of bij Martha haar gezin in het huis.) Gelukkig dat de regering hier ook er veel aan doet om deze vrouwen te ondersteunen. Omdat voor sommige vrouwen helaas het enige alternatief de prostitutie is. Zeker als je al helemaal geen opleiding hebt gehad en niet kunt lezen of schrijven. (Analfabetisme hier is nog steeds 15% voor zover ik heb kunnen googlen op internet, cijfers uit 2012. Maar volgens een stukje over ontwikkeling uit 2014, schijnt het zelfs nog 24% te zijn, ondanks de goede bedoelingen van de huidige regering.) Toch moeilijk als je als vrouw, die alle kansen heeft gehad, je kinderen op komt halen en weet dat dit dus door het bovenstaande komt. Het stimuleert me meer om hun hun afkomst te laten behouden en hun taal. Het leuke is dat ik soms met Jeffrey praat en zeg, jij zal veel talen leren, dat hij dat echt schijnt te begrijpen. Ik ben er zelf ook heilig van overtuigd dat voor een land als deze onderwijs het meest belangrijk is. Ik ben Iwan dan ook dankbaar dat hij mij op zijn manier zijn zegen geeft. Geeft mij ook meer rust.
De volgende ochtend hebben we doe oma’s naar het vliegveld gebracht. Dit gaf bij ons allemaal een triest gevoel maar wij weten natuurlijk ook wel dat we ze snel weer zien. Het was een soort van melancholie, aan de ene kant was het soms lastig met de oma’s omdat je 4 opvoeders tegelijk had. Met mijn moeder heb ik op mijn 13e mijn jongste broertje opgevoed. Daardoor merkte ik bijvoorbeeld dat ik mij terugtrok en haar min of meer de voortouw liet nemen dat was moeilijk voor Rut omdat hij zijn eigen ideeën heeft over opvoeding. Op haar beurt irriteerde mijn Moeder zich aan Rut. Aan de andere kant was het weer zwaar voor mijn moeder omdat die twee echt wel een handvol kunnen zijn voor een persoon. Oma Ruth had het dan weer moeilijk omdat ze alleen maar een beetje met ze kon spelen door de taal barrière. En ze probeerden haar toch uit dus er waren wat lastige momenten.
Nadat de Oma’s waren weg gegaan en juist op het moment dat we snel alle documenten in orde moesten maken voor het aanvragen van de inreisvisum kregen we het telefoontje dat er bij ons in huis in Nederland ingebroken was. Het was een gelegenheids inbraak. De inbrekers hadden wel door dat het huis niet bewoond was maar ze merkten wel dat er mensen in en uit gingen (zoals buurvrouwen en mijn moeder die zo nu en dan langs kwam.) Helaas was de inbraak precies op het moment dat zowel mijn moeder als onze buurvrouw op vakantie waren dus werd het net wat later ontdekt. Merendeel van onze spullen zoals tablets telefoons en bankpasjes en belangrijke juwelen hadden we bij ons. Helaas waren er toch nog twee laptops die waarschijnlijk meegenomen zijn. Al het grote spul zoals televisies en speakers en geluidsapparatuur zijn gebleven. Ze zijn ook in die tijd niet terug geweest. (Mijn moeder is 3,5 week weg geweest en onze buurvrouw 4 weken.) Gelukkig schijnt de ravage mee te vallen en hebben de buurvrouwen daar wat opgeruimd.

Nu wegen de laatste loodjes echt zwaar, we zijn aan het wachten op de inreis visum en dan kunnen we de tickets boeken. De heren zijn er klaar voor, ondertussen wachten ze al op de komst van oom Ivan en oom Marcos. Maar daarvoor gaan we kerst vieren. Hopelijk komt die visa snel en dan kunnen we boeken. Het idee is dat we de eerste week van Januari naar huis gaan. Dus nog eventjes!

Door alle bezoek en dagelijkse dingen denk ik voorlopig dat dit mijn laatste update zal zijn. We willen nog met de ooms naar Granada en Leon en we willen de Astillero (kustplaatsje) gaan bezoeken. Maar of we daar verslag van kunnen doen is nu even niet te voorzien. Dank jullie allen die meegeleefd hebben en die dit verslag hebben gelezen. Dank voor de fijne reacties en we zullen elkaar snel zien. De mannen zijn benieuwd naar alle mensen in Nederland! Jeffrey heeft zijn eerste Nederlandse verjaardag op de 22ste Januari en Sayon op de 19e Maart. We gaan dit zeker vieren!

Voordat dit eruit ging was het al Kerst, nog geen nieuws over het visum, hopelijk snel, snel, snel! Prettige Kerstdagen voor allemaal!

Just as the routine started to get boring the grandmothers arrived! This was a big party! All the suitcases and drawers were checked for presents. Luckily we already were anticipating this and we hid most of the presents so we could distribute them on a daily basis. This is important so they will learn to appreciate the gifts otherwise everything gets broken from day one. Lego is a wonderful toy as they are occupied with that for hours, just a pity that these are all small parts that get lost very quickly. The car that we had bought them here is already a total loss as there are too many parts missing to reassemble it.
They were comfortable with the grandmothers from the start, unfortunately it was a bit harder for Rut’s mother because all the communication was still in Spanish however because of her presence, Jeffrey realized that the Dutch language will be an important language to learn and he was immediately improving. In the beginning grandma Ruth was quite ill, she arrived already with quite a heavy cold that merited antibiotic and on top of that she got some stomach problems so the first week we not exploring as much as we wished except of visiting Masaya and a trip to the doctor for their first vaccinations. Both our boys are very brave concerning vaccinations, not even a tear!
After the first week that the grandmothers arrived, we got the wonderful news that the court was going to see us on the 9th of December. But in the week before our Dutch Santa Claus (who arrives on the 5th of December) only 3 days in advance, on quite a short notice we were notified that the court hearing was going to be on the 4th. Lucky for me I was able to prepare some speech for our Judge. So off we went to the court hearing with the grandma’s and the boys are now named:
Jeffrey Antonio Besseling-Aquino
And
Sayon Besseling-Aquino

They love their names, we practice them every day by saying them out loud! E, very day I get asked: Mama, what’s my name?
The court hearing was only a formality of 30 min. My speech left some emotions with our Lawyer Martha and the director of Mi familia, Katia Jaentschke. They both had some tears in their eyes. All I said was that we will try and give the boys a good future, that we are grateful to Martha and the Director for all the good care that the boys have received from them, that we are grateful to the Judge that he is trusting us these kids and that we will try to maintain the Spanish language and that we will never deny them their heritage so in the future, if they might want to return they would have the possibility to do so.
After the court hearing we had booked a car and Rut and I went to the airport to pick it up. First we tried by bus and then we took the taxi. I am happy that Rut drives as he is more a dear devil in the car. He was navigating through the city quite well in the very busy traffic of Managua.

The next day we took the grandma’s to Granada, to celebrate Sinterklaas this is yearly organized by the Dutch community in Nicaragua. It’s very special to see how many Dutch there are living here in Nicaragua and how their children manage to maintain the Dutch language together with the Spanish. Most of the Dutch were a long time settled here and had a Nicaraguan partner and children. Unfortunately we were so occupied by our boys that we only managed to get to talk to a few of them. It was the perfect opportunity to ask how they had decided to settle in Nicaragua. There was one couple of newcomers that decided to buy a plot near the pacific, in a touristic area and develop it to a B&B as there is opportunity to surf in that area.
The next day we went up the Masaya volcano. This volcano is active and there is smoke coming out of it. We climbed all the way to the summit with the boys, they loved it. Daddy had explained to the boys that lava is made of molten rock. Jeffrey was interested but after a while he focused more on the smoke of the volcano, the path we took and mainly being a tough guy that runs ahead of us. Sayon was investigating every stone and was saying Lava, Lava!
We went to Ometepe for 4 days with the grandmothers. Ometepe are two volcanos that form an Island in the middle of lake Nicaragua. On Ometepe there is a nice breeze coming from the lake therefore the evenings are pretty cool. Managua is situated in a valley between several volcanos, therefore the heat of the day hangs on a little longer as there is no breeze. On Ometepe we visited the Ojo de Agua which are mineral springs where you can swim. We hired a boat to float around on Lake Nicaragua. If we would have been alone without the kids we would have done a Kayak trip in the small river on the island, maybe some other time. The nicest part of the whole trip for the boys was the ferry ride to and of the island. On this ferry there was space for 6 cars, however in our ferry we had 2 lorrys and two cars! And they were standing so close that there was only 10 cm space between them. The foot passengers also had trouble to get on or off the boat as the walking space was so narrow. Jeffrey was allowed by the captain in his cabin but instead of watching the captain’s moves to steer the ship he was watching TV.
Back in Managua it was too hot and the only type of cooling was our little swimming pool. On Monday we went to have the passports made with the local authorities. Until now we have never seen Martha in action but this was great she knew exactly how to navigate between the queues by either placing our chauffeur in the queue in advance or by talking with the people working there and they would let her go first as they knew that she usually had all her documents ready and correctly filled out. She knew exactly in which queue and at what time to be. Unfortunately the final officer (a very pretty girl, the Selena Gomez type) very pretty but not efficient. She was reading all the documents again while that was not what she was supposed to do. Then she asked Martha if she was the grandmother of the children while Martha already had introduced herself as our lawyer. So almost 2 hours later we had all the required photographs and other documents for both passports that we could pick-up the next day. Rut and I also had to have a picture taken because one of us would be picking up the passports. We also had to leave our thumb prints. Rut needed about 12 attempts to take a picture with his eyes open, he found it hard to look at the camera and not close his eyes for the flash. Usually it’s more difficult to take pictures of the children but this time it was Rut, Jeffrey needed two attempts and Sayon was done with one. When Sayon’s picture was being taken I told him to smile but he forgot how to do it and you could see him thinking: “how???”. His passport picture looks very serious because he really forgot. Here in Nicaragua you are allowed to smile in your passport picture, it is even recommended. After that we went to the Galerias to have more pictures taken for the Dutch visa which they need due to their Nicaraguan passport. Lucky for us the guy in the Gallerias was knowledgeable about how the pictures should be made, probably there were more Dutch couples who needed these. But if you ever had a passport picture taken in the Netherlands for some Dutch government reason, then you would know that it’s important not to smile, so no showing of teeth! Your ears should be visible, it has to be in a special format and more of that nonsense. You are not allowed to wear glasses, hats or headscarfs obviously. But the most problematic thing is the focus of the camera that needs to be in a particular angle between your eyes, nose and mouth. We at least had our passports ready to show how the picture should be taken but this photo artist knew everything about it and the pictures were done in no time. This time we had to tell Sayon that he had to look serious. Poor little fellow, first they ask you to smile and when you finally figured out how that should be done, you have to look serious again!

The next day I went to pick up the passports by myself and had a chance to talk to our driver Iwan. (This is an actual Russian name, probably it was influenced from the time that the people were starting to rebel against their government and were discovering communism. We had an interesting conversation. On the one hand I find it difficult that I am the rich foreigner that is coming to pick-up their kids from Nicaragua. On the other hand there are none to nothing means to bring up these kids in a good way in this country and if you don’t have an education, you are nowhere. So I was apologizing for the fact that I was picking them up. His answer to this was that he had all the faith in the world that we were good parents and that those boys will only profit from this. He also explained that in a country like Nicaragua as a single mom you will be in a very bad position to bring up a child. Most certainly when you are in the circumstances where Jeffrey and Sayon were living. It’s a very poor environment and as a woman you would not have much options for a job, in the best case you can be a full time housekeeper for a rich(er) family that needs one. This is a full time job and in Nicaragua it’s fairly underpaid. (Costa Rica has better wages). And sometimes it means that these ladies are living in the house of their employer and the education of their own children is being taken care of by family members like a grandmother that is actually being supported by this same wage. Sometimes the housekeeper is staying at her employer for about 15 days to have a weekend off. The ladies that are keeping het household here at the Rancho have a 40 hourly workweek. They go home at about 5-ish. Our cleaner is here on the Saturday morning as I understand. But it’s good that she can go back home in the evenings. (She is only cleaning our apartment twice a week and the rest of the time she is working in the other accommodations or helping Martha’s household. Good that the government of Nicaragua is aware of this and tries to improve the circumstances. Unfortunately for some of these women, the alternative is prostitution. This is obvious even stronger with those who can’t read or write and have no education at all. One of the as articles I found on internet claimed only 15%, this was written in 2012. However another more recent article about development from 2014 it’s even 24%, even with the efforts of current government. It’s difficult being a woman like myself that has had all the chances to develop herself, to come and pick up children and be aware that this is because of the above described situation. It encourages me more to maintain their roots and their language. The nice part is that I tell Jeffrey that he’s going to learn a lot of languages and he seems to understand. I am totally convinced that for a country like this one the most important thing is education. I am grateful to Iwan that he is giving me his blessing in his way. It gives me more peace
The next day we took the grandmothers to the airport. We were all a bit sad but we knew that we will see them again very soon. It was a bit melancholic as on one side it was a bit hard with the grandmothers as there were 4 grownups educating the children. My mom and I have been raising my youngest brother from when I was 13. That’s how I noticed that I was pulling back and letting her do the education and this was difficult for Rut as he had his own ideas about education. In her turn my mother was irritated by Rut. As the boys can be quite a handful it was hard on her trying to implement some rules. Grandma Ruth had a hard time as well as she could not communicate with them due to the language barrier. And both of them were trying the grandmothers so there were some difficult moments.
After the Grandmothers left and right in the middle of getting all the documents ready for the visa request for the Netherlands, we got a phone call that our home in the Netherlands had been burgled. It was an occasional burglary. The burglars did notice that the house was not inhabited but they noticed that people were coming and going (Our neighbors and my mother that were entering the house now and again.) Unfortunately the burglary took place while my mother was here and the neighbor was on holiday so it was discovered later. Most of our things like tablets, phones, bankcards and important jewelry are here, with us in Nicaragua. Unfortunately they managed to steel my and Rut’s work laptop and probably some minor jewelry. All the big stuff like our tv’s, speakers and other electronic equipment was untouched. They have not returned during the holidays of my mother) (3,5 weeks) and our neighbor (4 weeks). Lucky for us the mess is not that big and my neighbors have cleaned up a bit.
Now the last weeks are getting harder. We are waiting for the visa and then we can book the flight back. The boys are ready to go but now we are waiting for our uncles to come Uncle Ivan and Uncle Marcos. Before that we celebrate Christmas. Hopefully we get the visa between Christmas and New Year so we can book the flights right after that and go home by the first week of January. So just a bit more.
Because of the visit and all the daily things I think that this will be my last update. We would like to visit Granada, Leon and the Astillero (Small coastal place). But I am not sure if it’s possible to give you guys an update about that. Thank you all for reading this account and living this experience with us. Thanks for your kind words left in our Blog and we will see each other soon. The boys are very curious about all our friends and family. Jeffrey will have his first Dutch birthday in the Netherlands on the 22nd of January and Sayon on the 19th of March so we will certainly be celebrating.
Before this went out it is already Christmas time. Unfortunately no word about the visa yet, hopefully soon, soon, soon. Happy holidays to all!